Rozdział II

*Jeśli czytasz zostaw po sobie komentarz. Z góry bardzo dziękuję. :)
 
Nie mów krzy­kiem ... szep­tem wy­razisz więcej. 

 Zegar wybija dziewiątą. Ostatni goście opuszczają kawiarnie, dziękując jeszcze raz przy wyjściu. Uśmiecham się do nich lekko, zamykając za nimi drzwi. Gaszę światło, udając się powoli na zaplecze. Ściągam powoli fartuszek i odkładam go dokładnie w to samo miejsce co zawsze. Chwytam w dłoń, płaszcz nie zakładając go nawet na siebie.

- Rose, czy wszystko dobrze? Byłaś dziś taka.. nieobecna? – słyszę panią Bennet, która wychodzi z łazienki gotowa również do wyjścia.

- Tak. –odpowiadam chodź wiem że to kłamstwo. – Po prostu jestem trochę przemęczona.

–mówię. Uczelnia do tego jeszcze kawiarnia, czasami myślę że zbyt dużo na siebie biorę.

– to akurat się zgadza. Chcę jeszcze dodać, że główny powód mojego stanu pojawił się po pięciu latach, lecz gryzę się w język zanim te słowa opuszczają moje usta.

- W porządku. – odpowiada. – Jeśli będziesz kiedyś potrzebowała pomocy wiedz, że zawsze cię wysłucham moja mała. Mam już swoje lata, ale znam się trochę na tym. – wskazuję na miejsce po lewej stronie. Wypuszczam ciężko powietrze, zastanawiając się czy naprawdę widać, że moje serce jest aż w tak złym stanie.

- Zmykaj, już i uważaj na siebie. – dodaję pośpiesznie, popychając mnie lekko w stronę wyjścia.

- Obiecuję, będę. – mówię szybko, zarzucając niedbale na siebie płaszcz.

Chłodne powietrze daję o sobie znać, w momencie gdy jestem już na zewnątrz.

Jesień przyszła bardzo wcześnie tego roku. Z drzew opadają liście, tak delikatnie, tak niewinnie. Zatrzymuję się będąc w połowie drogi do domu, próbując chodź na chwilę zapomnieć o dzisiejszym dniu. Wpatruję się w piękny księżyc, który nieśmiało wyłania się właśnie spod chmur.

-Kiedyś lubiliśmy patrzeć tak na niego aż nie zniknął. Pamiętasz? –słyszę tuż za mną. Próbuję uspokoić swój oddech, który w mgnieniu oka stał się nierówny. Wiem aż za dobrze, do kogo należy ten głos.Jak mogłam nie zauważyć, jak ktoś za mną idzie? Jak mogłam nie zauważyć jego? Wiem, że będę tego żałować, ale odwracam się w kierunku bruneta.

I już wiem, że popełniam błąd. Ma na sobie długi czarny płaszcz, i tego samego koloru buty. Na głowie nie ma już kapelusza. Na jego miejscu, jest niechlujnie zawiązana bandama.

Przyglądam mu się, jeszcze przez chwilę. On również wpatruję się we mnie, świdrującym spojrzeniem.

- Po co to robisz?- pytam zrezygnowana.

- Chciałem porozmawiać. – odpowiada, spuszczając wzrok.

- Porozmawiać. –powtarzam cicho, tuż za nim. Nie wydaję Ci się, że jest już na to za późno?

- Mówią, że lepiej późno niż wcale. – słyszę jak cicho się śmieje.

- Śmieszy Cię to? –pytam wytrącona z równowagi, jego dziecinnym zachowaniem.

- Nie. – odpowiada niemal natychmiast. – Ja po prostu.. – jego głos drży.

- Wiesz co Harry. – mówię obojętnym tonem, i cofam się do tyłu.

- Nie chcę tego słuchać.. Nie chcę Ciebie słuchać. Nie chcę Ciebie widzieć. Nie chcę o Tobie słyszeć. Nie chcę… - odwracam się próbując wymazać sobie jego postać z głowy.

- Rosie.– szepczę, i wybiega przede mnie zagradzając mi dalszą drogę.

- Nie mów tak do mnie. Zwłaszcza ty. – fukam zła.

- Kiedyś Ci to nie przeszkadzało. – wypomina.

- Kiedyś wszystko było inne. Ale to ty to zakończyłeś. – dodaję, z lekko drżącym głosem. Czuję, jak stąpa po cienkim lodzie. Nie wiem ile jeszcze wytrzymam.

- Nie wiesz wszystkiego. – mówi i widzę jak jego mięśnie się napinają.

- Ach tak? Nie wiem. – syczę. Masz rację. Nie wiem wszystkiego, a dokładniej nie wiedziałam dopóki tego sobie nie uświadomiłam. – czuję gromadzące się łzy pod powiekami.

- Powiedz jakie to uczucie, zostawić osobę, która walczyła o was z całym tym gównianym światem.? Jak można było mówić te wszystkie„ kocham cię „ wiedząc, że to tak naprawdę były nic nie znaczące słowa? Jak można było skończyć to co było podobno dla Ciebie  jedynym powodem do życia? No mów. Jak? –krzyczę, cała roztrzęsiona. Nie wiem kiedy, czuję jak moja twarz jest cała mokra od łez, a ja trzęsę się nie zimna, lecz z bólu.

Mijają sekundy, może minuty a ja nie dostaję odpowiedzi. Nabieram odwagi i patrzę prosto w oczy, które również są mokre od łez.

- Tak właśnie myślałam. – dodaję, ocierając mokry policzek. - Zostaw mnie, proszę. Odejdź, to umiesz robić najlepiej. – kpię z tego.

- Kurwa Rose !- krzyczy, a ja przestraszona jego nagłym wybuchem odsuwam się do tyłu. Myślisz, że mi też było łatwo? Nie miałem wyboru, Rose. – mówi nieco spokojniej, ale równie donośnie.

- Nie miałeś wyboru? Przestań pieprzyć Styles. Byłeś tchórzem, znikając bez słowa. I nadal nim jesteś. – na te słowa, podchodzi do mnie i łapię za ramiona. Sykam delikatnie gdy czuję, że jego uścisk jest zbyt mocny, a jutro będę miała tego nieodwracalny dowód.

- Kochałem Cię, kurwa. Tak bardzo Cię kochałem Rose. – szepczę mi do ucha, a ja czuję, na przekór sobie, że mówi prawdę.

- Puść mnie.

- Nie.

- Puść. –jęczę niemal błagalnie.

- Pocałuj mnie. –mówi, a moje ciało całkowicie poddaje się jego dotykowi. Jakby czekało na niego od dawna.

- Nie. – mówię, chodź wiem że to może się nie powtórzyć. Przypominam sobie o jego narzeczonej i niemal natychmiast wracam na ziemię.

- Nie chcesz, czy nie możesz? – jego delikatna barwa, pieści moje ucho.

- Przestań, słyszysz? Przestań mnie ranić.

- Nie chcę tego robić Rosie. –znów używa zdrobnienia, którego kiedyś mogłam słuchać z jego ust niemal codziennie.

- Więc odejdź. Weź ten cholerny ślub i odejdź.

- Już wiesz? –pyta wyraźnie zaskoczony.

Nie odpowiadam, a on wie że tak.

- Naprawdę tego chcesz? – patrzy prosto w moje oczy, próbując wyczytać z nich odpowiedź.

-  Tak. I nie zbliżaj się do mnie już nigdy więcej.

Zapomnij, że Rose Swan kiedykolwiek istniała. Nie powinieneś mieć z tym problemu, robiłeś to świetnie przez pięć lat.  – odpowiadam ledwo słyszalnie, pali mnie w gardle, ale kłamię, kłamię mu w żywe oczy. Kogo próbuję oszukać? Nie chcę tego. Nie chcę by odchodził. Cholera.

Zamykam oczy, czując jak kolejne łzy, nieuchronnie próbują wydostać się na powierzchnię.

Między nami panuję cisza. Cisza pełna bólu, i niewyjaśnionych spraw.

Wszystko zostało powiedziane. Tak mi się przynajmniej wydawało. Odwracam się pewna, że to już koniec. Jestem w błędzie. Oh jak bardzo się mylę. To dzieje się zbyt szybko nie umiem nad tym zapanować. Całuję mnie ale nie tak jak tego bym chciała. Ten po­całunek różni się od wszys­tkich in­nych, które pamiętam. Jest gorzki, pełen niena­wiści niczym śmier­telny jad. Nie zwracam nawet uwagi na zachmurzone niebo, które nie wiem kiedy zaczęło tak rozpaczliwie płakać. Po chwi­li od­chodzi zos­ta­wiając mnie w  stru­gach deszczu z obo­lałym i zde­zorien­to­wanym sercem.

***

Hej skarby :)

Bardzo dziękuję za 7 komentarzy pod poprzednim rozdziałem. Nie myślałam, że ktokolwiek będzie czytał moje wypociny, a z tego co widzę to spodobała się wam historia Rose i Harry'ego. Do dopiero początek oczywiście. :)

Mam prośbę. Malutką.

Proszę Was, komentujcie nawet ten najmniejszy wpis motywuję do dalszej pracy.

To na razie tyle kochani <3

Pozdrawiam Pati .xx