Rozdział III

*Jeśli czytasz proszę, zostaw po sobie komentarz. 

To dla Ciebie chwila a dla mnie motywacja do dalszej pracy.

Im bar­dziej Cię tracę tym bar­dziej czu­je że mi na To­bie zależy.. 

Tydzień. Dokładnie tyle czasu minęło odkąd po raz pierwszy i ostatni stanął znów na mojej drodze. Oznacza to, że dokładnie za dwadzieścia jeden dni, rozpocznie kolejny etap w swoim życiu.  A ja nie będę do niego należeć. 

Już nigdy.

Niejed­nokrot­nie próbo­wałam o Nim zapomnieć.
Nies­te­ty bezskutecznie. Za każdym ra­zem pow­ra­cał jak bumerang. 

To chore. Ja jestem chora. Myślałam  że jestem silna, że nic mnie już nie złamię. 

Myliłam się.

Świadomość, że jest teraz gdzieś z nią sprawia, że moje serce po raz kolejny rozpada się na milion kawałków, nieodwracalnie.

Czy ona również uwielbia kiedy je­go oczy błyszczą jak diamen­ty, a je­go us­ta układają się w półksiężyc?  Czy każde słowo wy­powie­dziane z je­go ust

 jest dla niej po­wodem żeby od­dychać?

Do diaska. Przeklęty Harry Styles.

Masz narzeczoną mówisz, że ją kochasz i nag­le całujesz mnie na pożegnanie.
Czy to ja źle ro­zumiem słowo „miłość” czy Ty? 

- Bąbelku ktoś do Ciebie. – słyszę jak Lola woła mnie z tarasu, na którym potrafiłam rozmyślać nieskończoną ilość czasu. Schodzę z hamaka, owijając się jeszcze bardziej szczelnie swetrem.

- Już idę. –krzyczę i po chwili jestem już w salonie, w którym stoi James?

- Cześć Rose.-mówi podchodząc do mnie, całując lekko w policzek. Uśmiecham się lekko na jego gest.

- Cześć. –odpowiadam.

-Co ty tu robisz? – pytam, zakładając kosmyk włosów za ucho.

- Pamiętasz jak mówiłem, że będę na Ciebie czekał? – mruknął, pod nosem rumieniąc się.

Kiwam głową na znak, że tak.

- Zabieram Cię na obiad i tym razem nie dam się spławić. – mówi już coraz bardziej śmiałej.

Przyglądam mu się bardziej niż powinnam. Miły, zabawny, potrafi słuchać, nie odpuszcza jeśli mu na czymś zależy. 

W dodatku jest przystojny, ma ładne oczy, uśmiech, usta..

Rose, natychmiast przestań podpowiada mi ciągle ten sam nieznośny głos w mojej głowie.

- Dobrze James.- mówię widząc jak wyczekuję mojej odpowiedzi. 

Mam dość ciągłego spławiania tego chłopaka, może pomoże mi chodź na chwilę zapomnieć o … nieważne.

- Daj mi chwilę, zaraz będę gotowa. – dodaję, wymijając go zmierzając w kierunku swojego pokoju. Po kilkunastu minutach jestem gotowa do wyjścia.

- Już jestem mam nadzieję, że nie musiałeś na mnie 

czekać zbyt długo. –odzywam się gdy wychodzimy na podwórko.

- Na Ciebie mogę czekać, w nieskończoność. – uśmiecha się lekko.

- To chyba dość długo nie sądzisz?

-  Tak, ale wiem że warto. – odpowiada, zaczynając wypytywać mnie o to jak spędziłam ostatni tydzień.

- Nie sądziłam że, naprawa motocykla może być aż tak pracochłonna. – mówię gdy przekraczamy próg restauracji, w centrum naszego miasteczka. 

Tak naprawdę nie znałam się na tych całych motoryzacyjnych sprawach, ale nie chciałam robić chłopakowi przykrości; opowiadał o tym z tak wielkim zaangażowaniem.

- Jeśli będziesz miała ochotę, z chęcią zabiorę Cię na przejażdżkę. – dodaję obejmując mnie lekko w pasie, a ja wzdrygam się na jego gest. 

Nie wiem czemu to robi. Gdy chcę delikatnie strącić jego dłoń, dostrzegam jego. Nie jest sam. Nie jest również z nią. 

Towarzyszy mu Louis, który patrzy w naszą stronę przenikliwym wzrokiem.

Zaprzestaję moich działań, idąc w kierunku stolika niedaleko nich. James odsuwa mi krzesło, a ja uśmiecham się do niego w ramach podziękowania. Czuję na sobie wzrok Harry’ego, który zaciska nerwowo pięści. 

Widzę jak Tomlinson, coś do niego szepczę a on lekko się uspokaja. 

Nie trwa to jednak zbyt długo. 

-Podaj mi dłoń Rose. Woods wpatruję się we mnie, tajemniczym spojrzeniem. 

Ulegam mu, przysuwając dłoń do jego.

-Masz bardzo delikatne dłonie. –szepczę składając na niej delikatny pocałunek.

Zamiast patrzeć w jego oczy, mój wzrok splata się z szmaragdowymi tęczówkami za nim przepełnionymi w tej chwili wściekłością. Lokowaty wstaję i podchodzi do naszego stolika, mierząc nas srogim spojrzeniem.

- Trzymaj się od niej z daleka Woods. –syczy w jego kierunku. 

Jego oczy są teraz jak błyskawice, które gdyby mogły- zabiły by.

- Harry Styles. –mówi wstając, mierząc się nim.

- Ile to już lat co? –prycha, zaczesując włosy do góry.

- Gówno mnie obchodzi ile lat minęło. Masz trzymać się od niej z daleka, albo nie ręczę za siebie.

-  Rose nie jest już twoja Styles. 

Dlatego będę robił na co mam ochotę jasne? – warknął dziwnie opanowany, próbując wrócić do poprzedniej pozycji.

- Co powiedziałeś śmieciu? – chwycił go za koszulę, lekko popychając. 

Wtedy musiałam już zareagować. Z każdą chwilą to brnęło za daleko.

- Ona nie jest twoja i nigdy już nie będzie. – splunął, obok niego. 

Nigdy nie widziałam tak wściekłego Harry’ego. Na te słowa, zamachnął się i wymierzył mu cios prosto w twarz.

- Przestań. Harry błagam przestań. –mówiłam, gdy Ci okładali się pięściami nawzajem.

- Louis, zrób coś do cholery.-krzyknęłam a ten, niemal natychmiast zainterweniował.

- James, zostaw go. – prosiłam niebieskookiego chwytając go za ramię.

- Puść mnie kurwa. – słyszę głos zielonookiego, który gdzieś z tyłu wyrywa się z uścisku swojego przyjaciela.

- Co Harry? Nie szkoda Ci gdy tak patrzysz na Rose. To mogła być ona. 

To z nią teraz planowałabyś ślub, a nie z Melanie.

- Zamknij się, Woods. -odpowiada natychmiast.

- O czym on mówi? – odwracam się napięcie w stronę chłopaka, który tak bardzo mnie kiedyś skrzywdził.

- Nie słuchaj go Rose. –rzuca odwracając wzrok w drugą stronę.

- Czemu mam go nie słuchać? –prychnęłam wiedząc dobrze jak zakończy się to spotkanie.

- Może to on mi powie czemu tak nagle zniknąłeś?

- Nie powiedziałeś jej Styles? 

Nie miałeś gównianej odwagi by jej to powiedzieć? –zakpił ponownie Woods.

- Stul pysk. – krzyczy, ponownie rzucając się na niego. 

Odsuwam się od nich, chwytając pośpiesznie torbę, wiszącą obok na krześle. Widzę jak Louis, trzyma kurczowo bruneta, gdy ten ponownie chcę uderzyć Woods’a.

- Straciłeś ją, a ja zamierzam to wykorzystać.

- Coo? –krzyczę zażenowana ich rozmową; czuję ich wzrok na sobie.

- Rose, to nie tak że.. – próbuję się tłumaczyć mój towarzysz.

- Nie jestem jakąś pieprzoną rzeczą, jasne? 

Trzymajcie się ode mnie z daleka. –spoglądam zarówno na James’a jak i Harry’ego.

-Oboje.-rzucam pośpiesznie, wychodząc z lokalu nie chcąc wiedzieć co stanie się z nimi dalej. 

Hej wszystkim :)

Dziękuję, że coraz więcej jest Was ze mną. Dziękuję za 8 komentarzy. Mam nadzieję,że będzie ich coraz więcej. Postaram się następny rozdział dodać na początku następnego tygodnia :)

Kocham Was i miłego dnia.

Pati.x